သံုးပန္းလွႏိုင္ငံႏွင့္ ေခတ္ေရွ႕ေျပးၾက ႏိႈးေဆာ္သံ

လူထုစိန္၀င္း

ေခတ္မီေအာင္ ႀကိဳးစားပါ

ဒီစကားဟာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ လူတိုင္းေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားျဖစ္ပါတယ္။ တိုးတက္ေနတဲ့ အေတြး အေခၚ အယူအဆေတြ တိုးတက္ေနတဲ့ နည္းပညာေတြ၊ တိုးတက္ေနတဲ့ ေနထုိင္မႈပံုစံေတြကို ေလ့လာအတုယူဖို႔ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္တာျဖစ္တယ္။

သူမ်ားေနာက္လိုက္ျဖစ္ေအာင္

တကယ္ေတာ့ ဒီစကားကိုမႀကိဳက္ပါဘူး။ ဒီစကားရဲ႕ သေဘာက လူငယ္ေတြကို ထူးခၽြန္တိုးတက္လာ ေအာင္ ႏိႈးေဆာ္တိုက္တြန္းရာမက်ဘဲ သူမ်ားေနာက္လိုက္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔တဲ့စကားလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီစကား အစား လူငယ္ေတြကို “ေခတ္ေရွ႕ကေျပးပါ” လို႔ ႏိႈးေဆာ္သင့္တယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ေရွ႕ကသြားသူရဲ႕ ေနာက္က မီေအာင္လိုက္တာဟာ ေနာက္လိုက္လုပ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစိတ္ဓာတ္ဟာ မေကာင္းပါဘူး။ ေရွးက လူႀကီးေတြ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ “ကၽြန္စိတ္” ဆိုတာနဲ႔ သေဘာခ်င္းအတူတူပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္မီေအာင္ လိုက္တာလို႔ပဲေျပာေျပာ၊ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီေအာင္ လိုက္တာလို႔ပဲဆိုဆို တကယ္တမ္းေျပာရရင္ အဲ့ဒီ “ကၽြန္စိတ္” သာျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္စိတ္ေတြေဖ်ာက္

လူငယ္ေတြကို ေနရာတိုင္းမွာ ေရွ႕ေဆာင္ေရွ႕ရြက္ျပဳႏိုင္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ တပ္လွန္႔ႏႈိးေဆာ္ေပးသင့္ ပါတယ္။ သူမ်ားေနာက္ကလိုက္ဖို႔ မလႈံေဆာ္သင့္ဘူး။ သူမ်ားႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြလည္း လူငယ္ပဲ။ ဘာကြာျခား မႈရွိလို႔လဲ။ ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ေနာက္လိုက္လုပ္မွာလဲ။ သူတို႔ထက္သာေအာင္ ဘာေၾကာင့္မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ အေရးႀကီးတာက “ကၽြန္စိတ္” ေတြ ေဖ်ာက္ပစ္ၿပီး “သခင္စိတ္” ေမြးဖို႔သာျဖစ္တယ္။

လမ္းေၾကာင္းထြင္သူျဖစ္ပါေစ

လူငယ္ဆိုတာ လန္းဆန္းတယ္။ တက္ၾကြတယ္။ အားမာန္ရွိတယ္။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ မွတ္ထားတဲ့ပမာဏ သိပ္မ်ားလြန္းတာမဟုတ္လို႔ အားေကာင္းတဲ့ ကာလျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အသစ္အသစ္ေတြ ေတြးေခၚႀကံဆတီထြင္ ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္း လိုက္ပါစီးေမ်ာမေနဘဲ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းထြင္သူ (Trend Setter) ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္စိတ္သာရွိ၊ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္။ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိေအာင္ လုပ္ရဲေအာင္ ႏိႈးေဆာ္ေပးဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။

လူႀကီးေတြရဲ႕ တာ၀န္

လူငယ္ေတြကို ႏိႈးေဆာ္ေပးဖို႔က လူႀကီးမ်ားရဲ႕တာ၀န္ျဖစ္တယ္။ လူႀကီးေတြကိုယ္တိုင္က လူမ်ားေနာက္ ကလုိက္တဲ့ “ကၽြန္စိတ္” ေတြ ႀကီးမားေနဆဲဆိုရင္ လူငယ္ေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လမ္းညႊန္ႏိုင္မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဆံုး အေရးႀကီးဆံုးလိုအပ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ “ကၽြန္စိတ္” ေတြ ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

“ေကာ္ပီလုပ္” ေက်နပ္ေနၾက

“သခင္စိတ္” ရွိတဲ့ လူႀကီးေတြကသာ လူငယ္ေတြကို “သခင္စိတ္” အေမြေပးႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ သခင္စိတ္ ရွိတဲ့ လူငယ္ေတြကသာ ႏိုင္ငံကို တိုးတက္ထြန္းကားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔စာေပ ေလာက၊ ဂီတအႏုပညာေလာက၊ ပန္းခ်ီေလာက၊ ႐ုပ္ရွင္ေလာက စတဲ့ယဥ္ေက်းမႈမ်က္ႏွာစာက ဘယ္ေလာက ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ သူမ်ားဆီက “ေကာ္ပီလုပ္” ၿပီး ေနာက္က လိုက္ေနၾကတာပဲ ေတြ႕ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဦးေဆာင္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိၾကတာလဲ။ စဥ္းစားလို႔ကို မရဘူး။

ရွိတာေတြနဲ႔ပဲ ေရာင့္ရဲေနၾက

ဥပမာ ပန္းခ်ီဆြဲတာ ဆိုပါစို႔။ ေဆးနဲ႔စုတ္တံနဲ႔ ကင္းဗတ္နဲ႔ဆြဲၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့လို႔ ဒါေတြက အဓိကမဟုတ္ဘူး။ အေရးႀကီးဆံုးက “ေခါင္း” ပဲ။ စက္ပစည္းကရိယာေတြသံုးတဲ့ေနရာမွာဆိုထားပါေတာ့။ “ေခါင္း” တစ္ခုပဲသံုးရတဲ့ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ကိစမ်ိဳးမွာ ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ကို ပံုတူကူးခ်ေနၾကရတာလဲ။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်း မႈအေျခခံ၊ ကိုယ့္အေတြးအေခၚ အေျခခံနဲ႔ ကိုယ္က နည္းတစ္ခု၊ “အစ္ဇင္” တစ္ခုတီထြင္ႏိုင္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ မႀကိဳးစားၾကတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ရွိၿပီးသား “အစ္ဇင္” ေတြနဲ႔ ေရာင့္ရဲေနၾကတာလဲ။

ကၽြန္စိတ္

မညွာမတာေျပာရရင္ ဒါ သူမ်ားေနာက္က ေနာက္ျမီးဆြဲၿပီး လိုက္ခ်င္တဲ့ “ကၽြန္စိတ္” မေပ်ာက္ေသးတာ ပဲျဖစ္တယ္။ ဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္၊ စာေပေတြမွာလည္း အလားတူပါပဲ။ ကိုယ္ကတီထြင္ဆန္းသစ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ တာမေတြ႕ရပါဘူး။ သူမ်ားခင္ထားတဲ့လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ေနၾကတာပဲေတြ႕ရတယ္။ ဒီစိတ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ ေသးဘူးလုိ႔ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ေဘးဆိုးကပ္ဆိုး ကင္းေ၀းတဲ့ႏိုင္ငံ

နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ ျမန္မာျပည္ေလာက္ သာယာလွပတဲ့ႏိုင္ငံ အေတာ္ရွားပါ တယ္။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြလို အပူလြန္ကဲလို႔ လူေတြေထာင္ခ်ီၿပီးေသဆံုးရတာမ်ိဳး၊ တားမႏိုင္ဆီးမရတဲ့ ေတာမီးႀကီး ေတြေလာင္လို႔ ကုိယ့္ႏိုင္ငံသာမက ေဘးပတ္၀န္းက်င္က ႏိုင္ငံေတြပါ မီးခိုးမိႈင္းေတြဖံုးလႊမ္းသြားတာမ်ိဳး ဘယ္ ေခတ္ ဘယ္အခါကမွ မၾကားဖူးပါဘူး။ ေအးလြန္းလို႔ မနက္မိုးမလင္းခင္မွာ ျမဴနီစပယ္က ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေတာင့္တင္းေသဆံုးေနသူေတြ လိုက္ေကာက္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။ မိုးႀကီးမားလြန္းလို႔ လူေတြ ေထာင္ခ်ီေသကုန္ၾကတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။ မိုးေခါင္လြန္းလို႔ လူသူကၽြဲႏြားတိရစၧာန္ေတြ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ ေသၾကရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။ ၿခံဳေျပာရရင္ ေဘးဆိုးကပ္ဆိုးႀကီးေတြ ကင္းေ၀းတဲ့ ႏိုင္ငံလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ (ဆရာလူထုစိန္၀င္ ေရးသားစဥ္အခ်ိန္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္တြင္ နာဂစ္ဆိုက္ကလံုး မ၀င္ေသးပါ။)

မရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ရွိတယ္

အပူလြန္တာမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သဲကႏၲာရသဘာ၀ကို ခံစားၾကည့္႐ႈႏိုင္တဲ့ သဲကႏၲာရဆန္ဆန္ ေဒသမ်ိဳး ရွိတယ္။ အေအးလြန္တာ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေတြဖံုးတဲ့ အလွအပကို ခံစားၾကည့္႐ႈႏိုင္တဲ့ ေတာင္တန္းျမင့္ျမင့္ ႀကီးေတြရွိတယ္။ ထင္း႐ႈးပင္ေတြနဲ႔ ယူကလစ္ပင္ေတြရွိတယ္။ အေမဇံုလို မုတ္သုန္သစ္ေတာစိမ္းစိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ႀကီး ေတြရွိတယ္။ လမုေတာေတြနဲ႔ လတာျပင္ေတြရွိတယ္။ ပန္းစံုပြင့္တယ္။ ေက်းငွက္သာရကာမ်ိဳးစံု ေပ်ာ္ျမဴးက်က္ စားတယ္။ ဘာလိုေသးလဲ။

သံုးပန္းလွႏိုင္ငံ

ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ေႏြမိုးေဆာင္း (၃) မ်ိဳးစလံုးလွတဲ့ “သံုးပန္းလွ” ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ရာသီသံုးမ်ိဳးစလံုးမွာ အေရာင္အေသြးစံုလွတယ္။ ဒါေလာက္လွတဲ့ အေရာင္ေတြ၊ ဒါေလာက္လွတဲ့ ေရေျမေတာေတာင္ေတြဟာ ပန္းခ်ီ ဆြဲခ်င္စရာ၊ ကဗ်ာစပ္ခ်င္စရာေတြ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေတြကို အေျခခံတဲ့ “အစ္ဇင္” ေတြ ဘာေၾကာင့္ ေပၚထြက္ မလာၾကတာလဲ။ ကိုယ္မျမင္ဖူးတဲ့ “ဂူအာနီကာ” ပန္းခ်ီကားႀကီးအေၾကာင္း လူအထင္ႀကီးေအာင္ ေလလံုးထြား ေနမယ့္အစား “ေရႊစက္ေတာ္သြားေတာလား” ထဲက ႐ႈခင္းသာေတြကို ပန္းခ်ီကားႀကီးေတြျဖစ္လာေအာင္ စိတ္ကူး ၾကသင့္တယ္ထင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကာဠဳဒါယီေထရ္ရဲ႕ တေပါင္းလဖြဲ႕ေတြကို ပန္းခ်ီကားႀကီးေတြျဖစ္ ေအာင္ ဖန္တီးသင့္ၾကတယ္ထင္ပါတယ္။

ေခၽြးတပ္စခန္းနဲ႔ ေသမင္းတမာန္ရထားလမ္း

အလွကို မႀကိဳက္လို႔ “အနီဌာ႐ံု” ေတြနဲ႔ ဘာ၀နာပြားေစခ်င္ရင္လည္း “သံျဖဴဇရပ္ေခၽြးတပ္စခန္း” လို “ေသမင္းတမာန္မီးရထားလမ္း” လို သမိုင္း၀င္ကမၻာေက်ာ္ျဖစ္ရပ္မွန္ ကိစႀကီးေတြ မနည္းလွပါဘူး။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ “တစ္သက္တာမွတ္တမ္း” စာအုပ္ႀကီးထဲမွာပါတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ဂ်ပန္ေတြက ခရစမတ္လက္ ေဆာင္ ဗံုးႀကဲခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာလည္း “ဂူအာနီကာ” လိုပဲ ပန္းခ်ီးဆြဲဖို႔ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ေတြပါပဲ။ ေသမင္းတမန္မီးရထားလမ္းအေၾကာင္း၊ သံျဖဴဇရပ္ေခၽြးတပ္စခန္းအေၾကာင္းေတာ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ႕ ၿပီး ကိုယ္မျမင္ဖူးတဲ့ “ဂူအာနီကာ” အေၾကာင္း ဘာေၾကာင့္ စာဖြဲ႕ၿပီး ေျပာေနၾက ေရးေနၾကတာလဲ။ ေတာ္ေတာ္ ရယ္စရာေကာင္းတယ္။

လံႈ႕ေဆာ္စကားမ်ားမ်ားၾကားရဖို႔

တကယ္ေတာ့ ဒါ “ကၽြန္စိတ္” ပဲ။ သူမ်ားေနာက္လိုက္က လိုက္တဲ့စိတ္ပဲ။ လူႀကီးေတြမွာ ဒီစိတ္မ်ိဳးေတြရွိ ေနေသးရင္ လူငယ္ေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ လမ္းညႊန္ႏိုင္မွာလဲ။ အဲ့ဒီစိတ္က “ေခတ္မီေအာင္ လုပ္ၾက” ဆိုတဲ့ ဆံုးမစကားထြက္လာတာပဲျဖစ္တယ္။ “ေခတ္ေရွ႕ကေျပးၾက” “လမ္းေဖာက္သူျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾက” ဆိုတဲ့ လံႈ႕ေဆာ္စကားေတြမ်ားမ်ားၾကားရဖို႔ လိုေနပါၿပီ။

လူထုစိန္၀င္း

(မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာလူထုစိန္၀င္း၏ “သံုးပန္းလွႏိုင္ငံရဲ႕ ေခတ္ေရွ႕ေျပးၾက ႏိႈးေဆာ္သံ” ေဆာင္းပါးကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လထုတ္၊ အမွတ္ (၁၄) ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသျဖင့္ စာေရးသူ၏ မူရင္းအာေဘာ္ႏွင့္ ဆိုလိုရင္းအတိုင္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။)