အစိုးရႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္း

ထြန္းေဇာ္ေဌး (ပိေတာက္ပြင့္သစ္ စာေပအႏုပညာမဂၢဇင္း အမွတ္ ၄၅ မတ္လ ၂၀၁၂)

(ငါဟာႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္တယ္။ (I am the State ) လို႔ ဟစ္ေၾကြးခဲ့တဲ့ သက္ဦးဆံပိုင္ေတြေၾကာင့္ ျပည္သူေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ အစိုးကို အတူတူလို႔ ျမင္လာၾကတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပစၥည္းမဲအာဏာရွင္ပဲဆိုဆို တစ္ပါတီအာဏာရွင္ လို႔ပဲေျပာေျပာ၊ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ႏွစ္ရွည္ၾကာၾကာ အိပ္မက္ဆိုးမက္ခဲ့ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြဟာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ အစိုးရကို ကြဲကြဲျပားျပားမျမင္ခဲ့ၾကဘူး။ ခြဲခြဲျခားျခား မသိႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ခုကို ကာလရွည္ၾကာၾကာ အုပ္စိုးခဲ့တဲ့သူေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ (ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ တစ္သားတည္းပဲ) လို႔ ျမင္ေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာကို ေရးပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္ကို State လို႔ အဂၤလိပ္လို ျပန္ဆိုၾကပါတယ္။ တိုင္းျပည္နဲ႔ ႏိုင္ငံကို Country လို႔ ျပန္ၿပီး အစိုးရကိုေတာ့ Government လို႔ ျပန္ၾကပါတယ္။ ေ၀ါဟာရေတြ စကားရပ္ေတြ မတူသလို စရိုက္လကၡဏာရပ္ေတြလည္း မတူၾကပါဘူး။ ပထမဆံုးေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကိုေခၚတဲ့ State or state power အေၾကာင္း ေျပာၾကရေအာင္။

၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ အခန္း (၂) မူလအခြင့္အေရးမ်ားဆိုတဲ့က႑မွာ (ႏိုင္ငံေတာ္) ဆိုတဲ့ စကားရပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဓိပၸာယ္ ရွင္းလင္းခ်က္ေပးထားတာက (၉။ ဤအခန္းႏွင့္ အခန္း (၃)၊ အခန္း (၄)တို႔တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ဟူေသာ စကားရပ္၏ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸာယ္မွာ ေရွ႕ေနာက္စကားတို႔၏ အဓိပၸာယ္ကိုေထာက္၍ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံ၏ သို႔တည္းမဟုတ္ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔၀င္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အခြင့္အာဏာကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဥပေဒျပဳမႈ အခြင့္အာဏာကိုေသာ္လည္းေကာင္း ဆိုလိုသည္။) (စာ ၂) လို႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ သူကေတာ့ ေ၀ါဟာရရွင္းလင္းခ်က္မဟုတ္ဘဲ အေျခခံဥပေဒ လိုအပ္ခ်က္အရ ေရွ႕ေနာက္ခ်ိန္ဆ ေဖာ္ျပထားတာပါ။

ႏိုင္ငံေတာ္လို႔ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ပိုင္နက္နယ္ေျမ ပထ၀ီသေဘာတရား နယ္နိမိတ္တို႔ ရွိရပါ့မယ္။ တိုင္းသူျပည္သား ရွိရပါမယ္။ စနစ္တက်ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းရွိရပါမယ္။ ဒီအခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ စနစ္တက်ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ယူနစ္တစ္ခုဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ပဲျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ ရႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုေပးရာမွာ ေဘာင္က်ဥ္းမွာစိုးတဲ့အတြက္ ပညာရွင္အမ်ားစုက စရိုက္လကၡဏာရပ္ေတြနဲ႔ ဖြင့္ဆိုျပေလ့ရွိပါ တယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ State or state power ထဲမွာ ေယဘူယ်လကၡဏာရပ္ေတြ ရွိပါတယ္။

အဲ့ဒီေယဘူယ်လကၡဏာရပ္ေတြထဲမွာ ပိုင္နက္နယ္ေျမရွိျခင္း အေျခတက် ေနထိုင္တဲ့ ျပည္သူျပည္သားေတြ ရွိျခင္း၊ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာပိုင္စိုးမႈ ျပည္သူ႔ကိုယ္စား ႏိုင္ငံေတာ္အေရးကိစၥေတြေဆာင္ရြက္ဖို႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းရွိျခင္းဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေယဘူယ်လကၡဏာရပ္ေတြျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အေရးကိစၥေတြကို ျပည္သူ႔ကိုယ္စား ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းဟာ အစိုးရတစ္ရပ္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံအေရးကို စီမံခန္႔ခြဲဖို႔ အဖြဲ႔အစည္းတခုေပါ့။ အစိုးရ Government ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္အက်ိဳးတစ္စံုတစ္ရာရွိေစလိုတဲ့ ေပၚလစီေတြကို ကိုယ္စားျပဳ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ယႏၱယားတစ္ခုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ကေန ဆင္းသက္လာတာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကေန လုပ္ကိုင္ခြင့္ အပ္ႏွင္းျခင္းခံရတဲ့ ယူနစ္တစ္ခုကို အစိုးရလို႔ေခၚတာပါ။ (ဘုန္းသက္ပိုင္ေရးတဲ့ လူငယ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး၊ အစိုးရနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ စာ ၂၇)

ဒါေၾကာင့္ အစိုးရနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ အတူပါဘူး။ အစိုးရဟာလည္း သူ႔သဘာ၀နဲ႔သူ ရွိတာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ တည္တန္႔ေနျခင္းသေဘာရွိၿပီး အစိုိးရဆိုတာကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က သတ္မွတ္တဲ့ သတ္တမ္းကုန္လို႔ျဖစ္ေစ၊ အျခားအေရးကိစၥ တစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဟာ ဆက္စပ္ေနၾကပါတယ္။ အစိုးရအဖြဲ႔ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚမွာ တည္မွီေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္တယ္။ အစိုးရအဖြဲ႔တစ္ရပ္ ၿပိဳလဲသြားေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္က မၿပိဳလဲဘူး။ အဲ့… ႏိုင္ငံေတာ္ၿပိဳလဲသြားရင္ေတာ့ အစိုးရအဖြဲ႔လည္း ၿပိဳလဲသြားေတာ့တာပဲ။

ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႔ကို ဥပမာတစ္ခုနဲ႔ ရွင္းျပရရင္ေတာ့ ေက်ာက္ဆည္ဆင္အကနဲ႔ပဲ ဥပမာျပခ်င္တယ္။ ဆင္ရဲ႕ ကိုယ္ထည္ႀကီးထဲကို လူ၀င္လို႔ရေအာင္ ပိတ္စေတြနဲ႔ ဆင္ပံုသ႑ာန္ျဖစ္ေအာင္ ခ်ဳပ္ၾကရတယ္။ ခ်ိဳးၾကရတယ္။ အဲ့ဒီ ခ်ိဳးထားတဲ့ ဆင္ရုပ္ထဲ ကမယ့္သူေတြဟာ အကေလ့က်င့္ထားၾကရတယ္။ ေလ့က်င္ထားတဲ့လူေတြဟလည္း သူ႔အဖြဲ႔နဲ႔သူ ရွိၾကတယ္။ အဖြဲ႔လိုက္ အဖြဲပလိုက္ရွိတဲ့ ကမယ့္အဖြဲ႔ေတြဟာ ပါတီသေဘာေဆာင္ပါတယ္။ ဆင္ရုပ္ထဲ၀င္ကခြင့္ရတဲ့ အဖြဲ႔ဟာ အစိုးရအဖြဲ႔ပါပဲ။ ဆင္ပံုစံခ်ိဳးထားတဲ့ ဆင္ရုပ္ႀကီးကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္သေဘာေဆာင္ပါတယ္။ ဆင္ပံုပိတ္စႀကီးဟာ နယ္ပယ္သေဘာလည္း ေဆာင္တယ္။ အတည္တက် အေျခက်ေနထိုင္တဲ့ ျပည္သူသေဘာလည္း ေဆာင္တယ္။ ဥပေဒျပဳခြင့္ အာဏာလည္းျဖစ္တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အာဏာသေဘာလည္း သတ္၀င္ပါတယ္။ ၀င္ေရာက္ ကျပၾကသူေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ဆင္းသက္လာတဲ့ အခြင့္အာဏာရပ္ေတြကို သက္၀င္လာေအာင္ လႈပ္ရွားေပးၾကရတဲ့ ယႏၱယားသက္သက္ပါပဲ။ ကတဲ့သူ၊ ကတဲ့အဖြဲ႔ေတြသာ တစ္ဖြဲ႔ၿပီး တစ္ဖြဲ႔ ေျပာင္းသြားမယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔တူတဲ့ ဆင္ရုပ္ႀကီးကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားဘဲ တည္ရွိေနမွာပါ။ ဒါဟာ အစိုးရနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ သေဘာပါပဲ။

အစိုးရနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ကြဲကြဲျပားျပား ခြဲခြဲျခားျခားရွိသြားၿပီဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ State or State Power ေပၚေပါက္ လာပံုအေၾကာင္း အၾကမ္းဖ်င္းၾကည့္ရေအာင္။ လူဟာ တစ္ေယာက္တည္း ေနလို႔မရေတာ့ စုေပါင္းေနထိုင္ၾက တယ္။ အုပ္စုဖြဲ႔ေနၾကတာ သဘာ၀ပါပဲ။ ဒီလို အုပ္စုဖြဲ႔ေနထိုင္ရင္း၊ စုေပါင္းေနထိုင္ၾကရင္းကေန လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာေတာ့ လူဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြကို ေျဖရွင္းလာရတာပဲေပါ့။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ကိစၥရပ္ဆိုရာမွာ စား၀တ္ေနေရး လူမႈ ဆက္ဆံေရး၊ အခါအားေလ်ာ္စြာ ျဖစ္ေပၚလာတတ္တဲ့ အဆင္မေျပမႈမ်ားနဲ႔ လူမႈပဋိပကၡေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေတြကို စီမံကြတ္ကဲဖို႔ လိုအပ္လာတယ္။ ေျဖရွင္းေပးဖို႔ လိုလာတယ္။ ဒီလိုေတြ ေျဖရွင္းေပးဖို႔အတြက္ ေျဖရွင္းေပးမယ့္သူကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာ အပ္ႏွင္းေပးၾကရပါမယ္။ အဲ့ဒီလုပ္ပိုင္ခြင့္ အဏာကို လုမႈေရးဆိုင္ရာ အခြင့္အာဏာရပ္ (Social Authority) လို႔ ေခၚတာပါပဲ။ ကာလၾကာတဲ့အခါဒီ (Social Authority) လူမႈေရးဆိုင္ရာ အခြင့္အာဏာရပ္အစား ႏိုင္င့ေတာ္ (State Or State Power) လို႔ ေခၚလာၾကပါ ေတာ့တယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းတစ္ဦးခ်င္းဆီဟာ မိမိတို႔ဘ၀ ရွင္သန္ေရးအတြက္ မိမိတို႔ဆႏၵအေလွ်ာက္ မိမိတို႔ အသိတရားအရ သေဘာတူစြာ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ထားတဲ့ အက်ိဳးတူ လူေနမႈဘ၀ကေန ႏိုင္ငံေတာ္ (State) ဆိုတာ ေပၚလာတာပါပဲ။ ဒါကိုပဲ အက်ိဴးတူလူေနမႈအယူအဆ (Social Contracl Theory) လို႔ ပညာရွင္ေတြက ေခၚၾကပါတယ္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ၾကည့္ရင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္ စုစုစည္းစည္းေနထိုင္ရာေဒသကို တုိင္းျပည္ (Country) လို႔ေခၚၿပီး အစိုးရဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကေတာ့ ဥပေဒကို ျပဳလုပ္ျပဌာန္းျခင္း၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ က်င့္သံုးျခင္း၊ လိုက္နာေစျခင္း စတာေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ဖြဲ႔စည္းမႈကို ညႊန္းဆိုတာပါ။ ပိုင္းျခားကန္႔သတ္တဲ့ အျမင္နဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အစိုးရဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ရပ္အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ ဆြဲကိုင္ထားၾကသူေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာပါ။ အဲ့ဒီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာဟာ ျပည္သူ႔ထံက ဆင္းသက္လာတာမို႔ အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူ႔ အေစအပါး။ ျပည္သူ႔ခုိင္းဖတ္ပဲ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဖခင္လည္းမဟုတ္ဘူး။ မိခင္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ရွိခိုးစရာလည္း မလိုဘူး။ သူတို႔ဟာ ျပည္သူ႔အေစအပါး သက္သက္မွ်သာျဖစ္တယ္။

ဒီေနရာမွာ ဂၽြန္ေလာ့ (John Locke) ရဲ႕ အယူအဆေလးနဲ႔အတူ ဒီက႑ကို အဆံုးသတ္ခ်င္ပါတယ္။ ဂၽြန္ေလာ့က ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ (State Or State Power) ဟာ ႏိုင္ငံသားမ်ားထံတြင္သာ အစည္အၿမဲ ကိန္း၀ပ္တယ္။ ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရဟာ ႏိုင္ငံသားတို႔ အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ အလုပ္အေကၽြးျပဳ ေက်းကၽြန္မွ်သာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ႏိုင္ငံသား ျပည္သူတို႔ထံကေန ဘယ္ေသာအခါမွ အတင္းအၾကပ္ လုယူလို႔မရသလို၊ ႏိုင္ငံသားတိုင္းဟာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ဘယ္ေသာအခါမွ် စြန္႔လႊတ္လို႔မရ လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ႏိုင္ငံသားျပည္သူတို႔ထံကေန ႏိုင္ငံေတာ္ဆီကို စီးဆင္းတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကေန အစိုးရဆီကို စီးဆင္းတာျဖစ္တယ္။ ကဲ … ဒီမိုကေရစီဘက္ ေျခဦးလွည့္ၾကဦးစိုး။

ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္း အနည္းအက်ဥ္းပဲ ေျပာပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခ်က္ေတြ၊ ဆင္းသက္ရာေတြ၊ ေပၚေပါက္လာပံုေတြ၊ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို ေျပာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ လစ္ဘရယ္ ဒိမိုကေရစီအေၾကာင္းပဲ ေျပာပါမယ္။ လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီပံုစံမ်ိဳးပါပဲ။ ကိုယ္စားျပဳတယ္ဆိုတာ မိမိအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔အတြက္ မိမိရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ဆႏၵမဲေပးၿပီး ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ျခင္းပါပဲ။ ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီမွာေတာ့ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီနဲ႔ သမၼတစနစ္ဆိုၿပီး ၂ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ သမၼတစနစ္လည္း မက်၊ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီစနစ္လည္း မဟုတ္ပဲ ဖားတစ္ပိုင္း ငါးတစ္ပိုင္းလို ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္မ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုဖြဲ႔စည္းပံုမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္က အသိအမွတ္မျပဳတဲ့ အတြက္ ေဘးဖယ္ထားလိုက္ၾကပါစို႔။

အဲ့ဒီလို လူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့သူေတြကို ဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္ခြင့္အာဏာ အပ္ႏွင္းထားတဲ့ စနစ္ကို လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီလို႔ ေခၚတာပါ။ ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီလို႔ ေခၚၾကတာပါ။ လူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားျခင္း မခံရသူဟာ လႊတ္ေတာ္ထဲ ၀င္ခြင့္မရွိဘူး။ လုပ္ေဆာင္ခြင့္အာဏာအပ္ႏွင္း မထားၾကရပါဘူး။ လူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ျခင္းမဟုတ္ရင္ ျပည္သူ႔ကို ကိုယ္စားျပဳသူ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီမွာ အစိုးရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာကို ကန္႔သတ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး အာဏာကို ခြဲေ၀က်င့္သံုးၾကရတယ္။

အေရးအႀကီးဆံုးက ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္တစ္ခုမွာ အစိုးရရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာကို ျပည္သူလူထုက ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္ထားျခင္းမရွိရင္ အဲ့ဒါ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ျပင္သစ္ဒႆနပညာရွင္ ရူးဆိုးကလည္း ႏိုင္ငံသားအားလံုး အဆံုးအျဖတ္ေတြကို စုေ၀ခ်မွတ္ျခင္းလည္း မရွိဘဲ အစိုးရကို ထိန္းခ်ဳပ္မႈလည္း မရွိဘူးဆိုရင္ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ မရွိဘူး။ လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဘင္သန္ (Bentham) ကေတာ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားကို ျပည္သူက အမွန္တကယ္ ေရြးခ်ယ္ေပးရမယ္။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္နဲ႔ ဖယ္ရွားခြင့္ကို ဖြဲ႔စည္းပံုအရ အာမခံခ်က္ရွိရံုသာမက လက္ေတြ႔လည္း လုပ္ပိုင္ႏိုင္ၾကရမယ္။ ဒါမွသာ ျပည္သူလူထုရဲဲ႕ဆႏၵသေဘာထားနဲ႔ ကိုက္ညီမယ္လို႔ သူ႔ရဲ႕ (Resolutions on Parliamentary reform) မွာ ေဖာ္ျပ ထားတာဟာလည္း မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္တစ္ခုရဲ႕ အေျခခံ ေပၚလစီေတြဟာ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ႏိုင္ငံသား ရပိုင္ခြင့္ေတြကို အာမခံခ်က္ရွိေစရမယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာ ပါရွိရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး။ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာလည္း အမွန္တကယ္ သက္၀င္ေစရပါမယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ သေဘာတရားသက္သက္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံၾကရမယ့္ က်င့္စဥ္တခုပါပဲ။ ျပည္သူသာ က်င့္ႀကံေနထိုင္ၾကရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အစိုးရမင္းမ်ားကိုယ္တိုင္ စံနမူနာအျဖစ္ က်င့္ႀကံလုပ္ေဆာင္ၾကရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုၾကပါစို႔ အစိုးရအဖြဲ႔ ေတြဟာ ျပည္သူက ကန္႔သတ္ေပးထားတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ လာၿပီဆိုရင္ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ လူႀကီးကိုယ္တိုင္က ဒီမိုကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈကင္းမဲ့ေနသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္အျဖစ္က မလြဲမေသြ ႏႈတ္ထြက္ေပးရပါ့မယ္။ အဲ့ဒါမ်ိဳးကိုလည္း စတုထၳမ႑ိဳင္မ်ားက အၿမဲမျပက္ ၾကည့္ရႈ႕ေဖာ္ျပေပးၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရအဖြဲ႔အေနနဲ႔ ျပည္သူဟာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မထိုက္တန္ေသးဘူးလို႔ ယူဆေနရင္လည္း အဲ့ဒီအစိုးရအဖြဲ႔ဟာ ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈ ကင္းမဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါအတြက္ ျပည္သူအပ္ႏွင္းထားတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာကို သူတို႔ထံက ျပန္လည္ ရုပ္သိမ္းၾကရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရးစနစ္ဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵေတြကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးၾကရတဲ့ စနစ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ သေဘာတူညီမႈဟာ အေရးႀကီးဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ သေဘာတူညီမႈရေအာင္ စည္းရံုးၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾကရပါတယ္။ အမိန္႔ေပးၿပီး လုပ္ေဆာင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ အတင္းအၾကပ္ ေစခိုင္းခြင့္ မရွိပါဘူး။ ျပည္သူတို႔အေနနဲ႔ကလည္း ဒီမိုကေရစီေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို လိုလိုလားလား လက္ခံၾကရပါမယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ မူ၀ါဒ အေျခခံစည္းေတြကို လိုက္နာက်င့္သံုးၾကရပါမယ္။ ဒီမိုကေရစီ ေရရွည္တည္တန္႔ခိုင္ၿမဲေေအာင္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းၾကရပါ့မယ္။ ဒီမိုကေရစီ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ၾကရပါမယ္။ ႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ႕ တာ၀န္ေတြ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို အျပည့္အ၀ ထမ္းရြက္ၾကရပါမယ္။ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကရပါမယ္။ အဲ့ဒီလိုမွ ဒီမိုကေရစီအကာအကြယ္ေတြ လုပ္မထားဘူးဆိုဂရင္ မင္းသားမ်က္ႏွာဖံုး စြတ္ထားတဲ့ ဘီလူးေတြ အလြယ္တကူ ၀င္လာမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလို အာဏာရွင္ေတြ ေျခရာေဖ်ာက္ ၀င္မလာႏိုင္ေအာင္ ဒီမုိကေရစီကာကြယ္ေရးဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာ၀န္မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။

ထြန္းေဇာ္ေဌး