ေက်ာ္၀င္း
ဒဗလွဴဘီယိ(ထ္စ္) က သူ၏ က်င့္၀တ္မ်ား၏ မ်ိဳးဗီဇပညာ စာအုပ္တစ္ေနရာတြင္ ဒီလိုေရးခဲ့ဖူးသည္။ “ညမွာ ၾကယ္ေတြမရွိ၊ လင္းႏို႔မ်ား၊ ဇီးကြက္မ်ားႏွင့္ ႐ူးသြပ္ေနေသာလမင္းမွလြဲၿပီး ဘာမွမရွိ…ဟု နစ္ေရွးတစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္ ေတြးခဲ့သနည္း..” လူတစ္ေယာက္၏ ေခါင္းထဲသို႔ ဒီလို ခါးသီးေသာ အေတြးမ်ားရွိေနသည္ကို သူ အံ့ၾသေနဟန္တူပါသည္။ စင္စစ္ နစ္ေရွးအေနႏွင့္ လူ႔အၾကင္နာတရားဆိုသည့္အေပၚ သူ႔၏ မယံုၾကည္မႈႏွင့္ မထိတ္သာမလန္႔သာ အနာဂတ္အျမင္ မ်ားကို ေဖာ္ျပခဲ့သည္မွာ ၿပီးခဲ့ေသာရာစု မစမီကတည္းကျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ နစ္ေရွးကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ သူမရွိ ေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာအတြင္း ႀကံဳခဲ့ေသာ ကမၻာစစ္ႀကီးမ်ား၊ ကပ္ေဘးႀကီးမ်ား၊ မ်ိဳးျဖဳတ္သုတ္သင္ပြဲမ်ား ႏွင့္ စနစ္တက်ျပင္ဆင္ဖန္တီးခဲ့ၾကေသာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ိဳးစံုက နစ္ေရွး၏ သံသယအျမင္မ်ားကို ေခ်ဖ်က္ႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ခက္ပါလိမ့္မည္။
ပဋိသေႏၶစိတ္ႏွင့္ လူ႔အၾကင္နာတရား
ေအာက္စဖိုဒ္တကသိုလ္မွ ဒသနပညာရွင္ “ေဂ်ာ္နသန္ဂလိုဗာ” ၏ “၂၀ ရာစုက်င့္၀တ္သမိုင္း” အမည္ရွိ စာအုပ္ တစ္အုပ္မၾကာခင္ကထြက္သည္။ သူ႔စာအုပ္မွာ အထူးစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွသည္။ ဒီစာအုပ္တြင္ ပါေမာက ဂလိုဗက ယခုလို အဆိုျပဳထားသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနႏွင့္ ၿပီးခဲ့ေသာရာစုက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အေလးထားဆင္ျခင္ၾက႐ံုမွ်ႏွင့္ မလံုေလာက္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အဇ်တၱတြင္ ကိန္းေနေသာ အဟိတ္တိရစၧာန္စိတ္ကို ေလွာင္ခ်ိဳင့္သြင္းၿပီး ယဥ္ပါးေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမည္ကို က်က်နနစဥ္းစားၾကဖို႔လိုပါၿပီ” ဟူ၏။
ေျပာရလွ်င္ ပါေမာကဂလိုဗာ၏အဆိုမွာ ယေန႔မ်က္ေမွာက္လူသားအားလံုးကို စိန္ေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရာစု ႏွစ္တစုအကုန္ႏွင့္ ေထာင္စုႏွစ္တစ္ခုအကုန္တို႔ ခ်ိန္ခါသင့္တိုက္ဆိုင္ေနေသာ ယခုလိုကာလမ်ိဳးတြင္ လူသားတစ္ရပ္လံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္အဆိုပါျပသနာမ်ိဳးကို ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ၾကသည္မွာ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္သည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။ မြတ္စလင္ ဟီဂ်ရီျပကဒိန္အရ ပထမေထာင္စုႏွစ္ကုန္ဆံုးခ်ိန္ ၁၅၉၁ ခုႏွစ္ေလာက္ကလည္း သူ႔ေခတ္သူ႔အခါ အေရးႀကီးေသာ ျပသနာ မ်ားကို အက်ယ္အျပန္႔ညႇိႏိႈင္းေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည့္ အစဥ္အလာရွိသည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ မဂိုအင္ပါယာမွ အကဗာဘုရင္ႀကီး၏ ဘာသာေပါင္းစံု ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ထိုစဥ္က အကဗာဘုရင္ႀကီး၏ အိႏၵိယမွာ ဟိႏၵဴ၊ မြတ္စလင္၊ ခရစ္ယာန္၊ ဂ်ိမ္း၊ ဗုဒၶ၊ ဆစ္ခ္၊ ဖရာဆီ၊ ဂ်ဴးစသျဖင့္ ဘာသာတရား မ်ိဳးစံု၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ိဳးစံု စုစည္းေနထိုင္ၾကေသာ ဗဟုလူ႔အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္သည္။ သို႔ႏွင့္အမွ် အကဗာတို႔ ေခတ္၏ စိန္ေခၚခ်က္မွာ ဘာသာ တရားမ်ိဳးစံု၊ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့မ်ိဳးစံု၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထုိင္ေရးျဖစ္လာသည္။ ဒီစိန္ေခၚခ်က္ကို အေျမႇာ္အျမင္ႀကီးေသာ အကဗာဘုရင္ႀကီးက လွလွပပတုန္႔ျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ၏နန္းေတာ္တြင္ ႏွစ္စဥ္ က်င္းပၿမဲျဖစ္ေသာ ဘာသာတရားေပါင္းစံု၊ လြတ္လပ္ပြင့္ လင္းစြာ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမ်ားျဖင့္ အျပန္အလွန္နားလည္မႈႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္မႈကို အရယူႏိုင္ခဲ့သည္။ “ေလာကီသီးသန္႔၀ါဒ” ႏွင့္ “ဘာသာေရး ဘက္မလိုက္၀ါဒ” တို႔၏ အေျခခံကို အကဗာ ကစခဲ့သည္ဟုပင္ ဆိုႏိုင္ပါသည္။
ထိုစဥ္က အကဗာဘုရင္ႀကီး၏ အဆိုအမိန္႔မ်ားမွာ ယေန႔တိုင္ ေခတ္မီေန႐ံုမွ်မက အသံုးတည့္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ဥပမာ-“ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် စြက္ဖက္ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း မရွိေစရ။ မည္သူမဆို မိမိ ယံုၾကည္ႏွစ္သက္ရာ ဘာသာကို လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ခြင့္ရွိသည္” ဆိုေသာ အဆိုအမိန္႔မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ေခတ္ၿပိဳင္ ကမၻာအတြက္ အေရးႀကီးေနဆဲဟုယူဆရေသာ္ အကဗာ၏ သေဘာထားအျမင္တစ္ခုလည္း ရွိေသးသည္။ “ခက္ခဲ့ေသာ လူမႈျပသနာမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရာတြင္ အစဥ္အလာကို အားျပဳသည္ထက္ ဆင္ျခင္တံုတရားကို အားထားသည္က ပိုၿပီး ေလ်ာ္ ကန္ေပသည္” ဆိုေသာ ေကာက္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။
ယခု ဒုတိယေထာင္စုႏွစ္ကုန္ဆံုးခ်ိန္ကိုေကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မည္သုိ႔ႀကိဳဆိုၾကမည္နည္း။ ၀ွဲခ်ီးက်င္းပေနၾကေသာ ေထာင္စုႏွစ္ပြဲေတာ္မ်ားကိုမူ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုတြင္ ေတြ႕ေနရပါသည္။ သုိ႔ႏွင့္တိုင္ ဂလိုဗာသတိေပးခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဇ်တၱထဲမွ အဟိတ္တိရစၦာန္စိတ္ကိုမူ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသလားထင္ရသည္။ သူ၏ စိန္ေခၚခ်က္ကိုလည္း လံုေလာက္စြာ မတံုျပန္ႏိုင္ေသးဟု ဆိုခ်င္သည္။ ဒီအတိုင္းဆိုလွ်င္ နစ္ေရွး၏အေတြးထဲမွ “ၾကယ္မဲ့ည” ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာ္လႊားေခ် ဖက္ႏိုင္လိမ့္မည္ မထင္။ လင္းႏို႔မ်ား၊ ဇီးကြက္မ်ားႏွင့္ ႐ူးသြပ္လမင္းတို႔ႏွင့္သာ စခန္းသြားရဦးမည့္ပံုရွိသည္။
စင္စစ္ နစ္ေရွး၏ သံသယ၀ါဒႏွင့္ မတိတ္သာမလန္႔သာ အနာဂတ္ေဟာကိန္းမ်ားမွာ သူ၏ “ထာ၀ရဘုရား သခင္ေသဆံုးၿပီ” ဆုိေသာ ေကာက္ခ်က္မွ ျမစ္ဖ်ားခံလာဟန္တူပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကိုေျပာရလွ်င္ ဒီေကာက္ခ်က္ မွာပင္ ႏွစ္ခြအျမင္ရွိေနသလား စဥ္းစားမိသည္။ အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႈႀကီး ဘုန္းဘုန္းလဲက်ဆံုးေတာ့မည့္အျဖစ္ကို စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈႏွင့္ က်င့္၀တ္အာဏာပိုင္၀ါဒၿပိဳလဲသြားျခင္းအေပၚ ႏွစ္ေထာင္းအားရျဖစ္မႈတို႔ ေရာယွက္ေနသည္ဟု ထင္သည္။ “ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္စရာအေကာင္းဆံုး၊ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္စရာ အေကာင္းဆံုး ႐ႈျမင္ကြင္းမ်ားေပတကား” ဟု သူက ေရးခဲ့သည္။ ပါေမာကဂလိုဗာမူ နစ္ေရွး၏စိန္ေခၚခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တံု႔ျပန္ၾကရေတာ့မည္ဟုဆိသည္။ အထူးသျဖင့္ နစ္ေရွးတို႔ေခတ္ ၁၉ ရာစုကပင္ ၿပိဳလဲသြားခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ က်င့္၀တ္အာဏာ ပိုင္၀ါဒေနရာတြင္ မည္သည့္အရာႏွင့္ အစားထိုးၾကမည္နည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ သူ႔ေမးခြန္း၏အေျဖကို အကဗာဘုရင္ႀကီးက ၁၆ ရာစုကပင္ ေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ သမိုင္းထဲမွ အကဗာ၏စကားမ်ားမွာ ယခုတိုင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနဆဲ ဟုဆိုခ်င္သည္။ သူ႔စကားက “ကၽြႏိုပ္တို႔အေနႏွင့္ ဆင္ျခင္တံုတရားကို ဘာသာေရးပညတ္ေတာ္မ်ား၏ လက္ေအာက္ခံ မျဖစ္ေစသင့္။ စိမ့္ေျမလို အေျခမခိုင္ေသာ အစဥ္အလာဆုိသည္မ်ားအေပၚတြင္လည္း လံုးလံုးလ်ားလ်ားအားျပဳမေနသင့္..” စသျဖင့္။
ဥေရာပဥာဏ္အလင္းေခတ္ကလည္း ဒီျပသနာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အက်ယ္အျပန္႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးပါသည္။ ဥာဏ္အလင္းေခတ္ ပညာရွင္မ်ားကမူ ဆင္ျခင္တံုတရား၏လက္တံမ်ားကို အေကာင္းျမင္ဘက္မွ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ မၾကာေသးခင္ ႏွစ္မ်ားအတြင္း အဆိုပါ ဥာဏ္အလင္းေခတ္အျမင္မ်ားမွာ အႀကီးအက်ယ္ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ခံခဲ့ရ သည္။ အဆိုပါ တိုက္ခိုက္ေခ်ခၽြတ္ပြဲႀကီးတြင္ ပါေမာကဂလိုဗာကိုယ္တိုင္လည္း တတပ္တအားပါ၀င္ခဲ့ေသးသည္။ “လူသား ၏ စိတၱေဗဒႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဥာဏ္အလင္းေခတ္ပညာရွင္မ်ား၏အျမင္မွာ ပါးလႊာလြန္းလွသည္။ စက္ယႏၲရားဆန္သည္။ သူတို႔က လူသားအခ်င္းခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈႏွင့္ သိပၸံအျမင္မ်ားမွတဆင့္ လူမႈေရးတိုးတက္မႈမ်ား ရရွိလာလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကသည္။ ယခုအခ်ိန္မွ ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အလြန္တရာ ႐ိုးစင္းလွေသာ ကေလးအေတြးသာ ျဖစ္ ေတာ့သည္။” စသျဖင့္ ဂလိုဗာက ေ၀ဖန္ခဲ့သည္။
ထိုမွ်မကေသး။ ၂၀ ရာစု၏ အဆိုး၀ါးဆံုး အနိဌာ႐ံုမ်ားမွာ ဥာဏ္အလင္းေခတ္ၾသဇာႏွင့္ မကင္းၿပီဟူၿပီး စြဲခ်က္တင္ လိုက္ေသးသည္။ “စတာလင္ႏွင့္ သူ၏ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားကို ဥာဏ္အလင္းေခတ္ကေမြးထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ပိုလ္ ေပါ့မွာလည္း ဥာဏ္အလင္းေခတ္ၾသဇာကို သြယ္၀ိုက္ေသာနည္းျဖင့္ရရွိခဲ့သူျဖစ္သည္” ဟု သူကေရးခဲ့သည္။ ပါေမာက ဂလိုဗာမွာ က်င့္၀တ္အာဏာပိုင္၀ါဒႏွင့္ အစဥ္အလာႏႈန္းစံမ်ားကို လက္မခံခ်င္သူျဖစ္သည့္တိုင္ အစားထိုးေရြးခ်ယ္ရမည့္ ေအာ္လ္တာေနးတစ္တစ္ခုခုကိုမူ မေပး။ “ျပင္းထန္ေသာယံုၾကည္မႈ” ဆုိသည္ကိုသာ ျပသနာအားလံုး၏ ေရေသာက္ျမစ္ အျဖစ္ ဆြဲထုတ္ျပသည္။ “စတာလင္၏ရက္စက္မႈမ်ားမွာ သူ၏ယံုၾကည္ခ်က္မွ ျမစ္ဖ်ားခံလာသည္” ဟုဆိုသည္။
တကယ္လိုသာ စကာတင္၀ါဒႏွင့္ ၄င္း၏ေနာက္ကြယ္မွ အိုင္ဒီအိုလိုဂ်ီတို႔၏ အဆက္အစပ္ကို စနစ္တက်ခြဲျခား စိတ္ျဖာျပႏိုင္လွ်င္မူ ဂလိုဗာ၏စြတ္စြဲခ်က္မ်ားမွာ လက္ခံစဥ္းစားသင့္ေသာ ယုတၱိနယ္ပယ္အတြင္း ရွိႏိုင္ပါသည္။ ယခုလို ၂၀ ရာစုေခတ္၏ အရမ္းအကန္ယံုၾကည္မႈအားလံုးကို ဥာဏ္အလင္းေခတ္အေပၚသို႔ စုၿပံဳၿပီး တရားခံဆြဲထုတ္ျပသည္မမူ ေလွ်ာ္ ကန္သင့္ျမတ္မႈမရွိလွဟုဆိုခ်င္သည္။ “အရမ္းအကန္ယံုၾကည္မႈထက္ ဆင္ျခင္တံုတရားကသာ ပိုၿပီးျမင့္ျမတ္သာလြန္သည္” ဟု အခိုင္အမာတင္ျပခဲ့ၾကေသာ ဥာဏ္အလင္းေခတ္ပညာရွင္မ်ား၊ မနည္းမေနာရွိခဲ့သည္သာျဖစ္ပါသည္။ စတာလင္ ရက္ စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ဖြင့္ခ်သည္က ျပသနာမဟုတ္ပါ။ သို႔ႏွင့္တိုင္ သေဘာတရားႏွင့္လက္ေတြ႕၊ ကတိက ၀တ္ႏွင့္ က်င့္ထံုးတို႔ၾကား ကြာဟမႈမ်ားကိုမူ သက္ေသသာဓကမ်ားျဖင့္ ထင္ရွားေစဖို႔လိုပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္အေနႏွင့္ ပါေမာကဂလိုဗာ၏ အသိဥာဏ္ပညာကို ဘယ္တုန္းကမွ အထင္မေသးခဲ့ပါ။ သူ၏ အျခား အဆိုျပဳခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ က်ိဳးေၾကာင္းခိုင္လံုမႈကို ယခုတိုင္ တန္ဖိုးထား အသိအမွတ္ျပဳဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ၂၁ ရာစုေခတ္ဦးတြင္ ေခတ္စားလာေသာ ဥာဏ္အလင္းေခတ္ ေ၀ဖန္ေခ်ခၽြတ္ေရးပြဲေတာ္ႀကီးတြင္ ပါေမာက ကလိုဗာတစ္ေယာက္ အေရးပါလာသည့္အတြက္ကိုသာ ေတြးရခက္ႀကီးျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သူ၏ ယခု ေဆြးခ်က္မွာပင္ အေရးႀကီးသည္ဟု ယူဆရေသာ္ “အစ” တစ္ခုကိုမူ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “တကယ္လို႔သာ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ မႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စဥ္းစားပံုတြင္ ဖယ္ရွားဖို႔မလြယ္ေသာ ခလုတ္တံသင္းမ်ားရွိေနလွ်င္ (သို႔မဟုတ္ ဆင္ျခင္တံု တရားတို႔အျပည့္အ၀ မရွင္ႏိုင္လွ်င္) ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနႏွင့္ ပဋိသေႏၶစိတ္ (ဗီဇစိတ္) ကို အားျပဳလိုက္သည္က ပိုမေကာင္း ႏိုင္ပါသေလာ” ဆုိသည့္ ေထာက္ကြက္ျဖစ္ပါသည္။
ဆိုခဲ့ပါ သူ၏ေထာက္ကြက္အတြက္ ပါေမာက ဂလိုဗာက စတာလင္တို႔၊ ပိုလ္ေပါ့တို႔ေလာက္ အစြန္းမေရာက္သည့္ အျခားကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ကို ဆြဲထုတ္ျပသည္။ လီနင္ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ပိုင္း စတာလင္ႏွင့္ ပါတီတြင္း တိုက္ပြဲတြင္ လြင့္စင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ “နီကိုလိုင္ဘူခါရင္” ျဖစ္သည္။ ဂလိုဗာက ဘူခါရင္၏ ႐ုပ္ပံုလႊာကို ယခုလိုဖြဲ႕ျပသည္။ “ဘူခါရင္သည္ အင္အားသံုး အ႐ိုင္း၀ါဒကို တိမ္းညႊတ္လိုလားသူမဟုတ္။ သူ၏ လူဆန္ေသာ ပဋိသေႏၶစိတ္ႏွင့္ သူကိုယ္ တိုင္ ကာကြယ္ေနေသာ ယံုၾကည္မႈၾကားတြင္ ရပ္တည္ေနသူျဖစ္သည္။ သူမ်က္ေမွာက္ျပဳေနရေသာ ႏိုင္ငံေရးရာသီဥတုႏွင့္ သူ၏ပံုေသကားက် စဥ္းစားနည္းတို႔က သူ႔ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းဆင္ျခင္တံုတရားမွ ေ၀းရာသို႔ ဆြဲေခၚေနသည္။ ဒီဟာ အစား သူက ပဋိသေႏၶစိတ္ျဖင့္ ေတာင့္ခံထားသည္။ တစ္ဘက္တြင္ သူ၏ခိုင္မာေသာယံုၾကည္ခ်က္ကလည္း ရွိေနျပန္ သည္။ သူ႔ဘ၀အေနအထားက ဘယ္ဘက္ကိုမွ အႏိုင္ေပးလို႔မျဖစ္” ပါေမာက ဂလိုဗာကိုယ္တိုင္ကမူ ပဋိသေႏၶစိတ္ကို အႏိုင္ေပးလိုက္ေစခ်င္ဟန္တူသည္။ ဘူခါရင္၏ တကယ့္ဘ၀တြင္လည္း ဒီအတိုင္းပင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရာ သူကိုယ္တိုင္ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္မႈယႏၲရားႀကီး၏ သားေကာင္ျဖစ္ခံရသည္။
“ဆင္ျခင္တံုတရားတို႔ ပြင့္လန္းခြင့္မရလွ်င္ ပဋိသေႏၶစိတ္ကို အားျပဳသင့္သည္” ဆိုေသာ ပါေမာက ဂလိုဗာ၏ အျမင္ကို လြတ္လပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲႏိုင္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ သူေဖာ္ထုတ္ခဲ့ေသာ “ဆင္ျခင္တံုတရားတို႔ ရွင္သန္ႏိုင္ရန္ လိုအပ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခု” ဆိုသည့္ ေကာက္ခ်က္ကိုမူ အေလးထား စဥ္းစားသင့္သည္ဟု သေဘာရပါသည္။
ေက်ာ္၀င္း
စာညႊန္း-The Reach Of Reason
(Amartya Sen)
(မွတ္ခ်က္။ ။၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း အမွတ္ ၁၃ တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိေသာ ဆရာေက်ာ္၀င္း၏ “ဆင္ျခင္တံုတရား၏လက္တံမ်ား-၁” ကို ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသျဖင့္ စာေရးသူ၏အာေဘာ္ႏွင့္ဆိုလိုရင္းအတိုင္းပင္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။)
Discussion
No comments yet.