လူဆိုတာ ကိုယ့္တန္ဘိုးနဲ႔ကိုယ္… သူတန္ဘိုးနဲ႔သူရွိဖို႔လိုတယ္

ကၽြန္ေတာ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေလာက္က ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ပေလတိုနိဒါန္း စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာတစ္ခ်ိဳ႕ျပန္သတိရမိတယ္… “ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားဟာ ေက်ာက္တံုး တစ္တံုး သစ္ျမစ္တစ္ျမစ္ေပၚမွာ ျဖစ္တည္လာတာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံသားတစ္ ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားေပၚမွာ မီွတင္းျဖစ္ေပၚလာတာ” ဆိုတဲ့ စာသားပါ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေတြးအေခၚရဲ႕ အတိမ္အနက္ ဘယ္ေလာက္အထိရွိတယ္ဆိုတာ မသိခဲ့ တာအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲ့ဒီအေတြးအေခၚအပိုင္းအစေလးတစ္ခုရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို သိလာ ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွီတင္ေနထိုင္ က်င္လည္ေနၾကတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ တန္ဘိုးကို စံႏႈံးသတ္မွတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ အျပဳအမူ၊ ကုိယ္က်င့္တရားေတြနဲ႔ စံႏံႈးသတ္မွတ္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က်င္လည္ရာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ အသိုင္းရဲ႕ အျပဳအမူနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားေတြကသာ စံႏံႈးသတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို ေပးသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဆယ္တန္းေအာင္စက ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ဆရာနႏၵသိန္းဇံရဲ႕ “ကိုယ္က်င့္တည္ၾကည္ျခင္းနဲ႔ အဆင့္ျမင့္ခရီးစဥ္” ဆိုတဲ့ထဲက ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစား ၾကည့္မိပါတယ္။ ဆရာကေတာ့ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြဆိုတဲ့အေပၚ ေျပာဆိုထားတယ္လို႔ေတာ့ ထင္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူ႔အဖြဲအစည္းဆိုတဲ့ ႐ႈ႕ေထာင့္ကေနပဲ စဥ္းစားခ်င္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဖက္ရြက္တစ္ရြက္လိုပါပဲ။ ေမႊးႀကိဳင္သင္းပ်ံတဲ့ ပန္းေတြကိုထုပ္ထားတဲ့ ဖက္ရြက္ဆိုရင္ေတာ့ ပန္းရဲ႕သင္းပ်ံႀကိဳင္ လိႈင္တဲ့ ရနံ႔ေတြကို ဆြဲျမဲေနေစမွာျဖစ္သလို ညစ္ပတ္နံေစာ္တဲ့မစင္ကို ထည့္ၿပီးထုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ညစ္ပတ္နံ ေစာ္တဲ့ မစင္ရဲ႕ရနံ႔ပဲဆြဲၿမဲေနေစမွာလို႔ ဆိုထားတာပါ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းျပန္ ျပန္ၿပီးေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ညစ္ညမ္းမႈေတြနဲ႔ လူအဖြဲ႕အစည္း၊ လူ႔အခြင့္ အေရးေတြကိုခက္လြယ္လြယ္ခ်ိဳးေဖာက္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၊ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇင္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ ရွင္သန္ လာရတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ညစ္ညမ္းမႈေတြ စြန္းထင္လာေစႏိုင္တာ သဘာ၀ပါ။ ေကာင္းမြန္သန္႔ရွင္းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔တူတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးျပည့္၀မႈ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈရွိတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းအတြင္းမွာ ရွင္သန္ခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ အေမြးရနံ႔ထံုသင္းပ်ံ ေနႏိုင္မွာပဲျဖစ္ ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုိင္းျပည္မွာေတာ့ မေကာင္းတဲ့အေျခအေနကမ်ားေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟာ မေကာင္းမႈေတြ စြန္းထင္ေနမိခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုျဖစ္မွာကို ႀကိဳသိေနတဲ့ဆရာကပဲ “ၾကာ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးနဲ႔ “ၾကာ” ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ကို ဖြင့္ဆိုျပသခဲ့ပါတယ္။ ၾကာဆိုတာဟာ ညစ္ညမ္းတဲ့ ေရရဲ႕ေအာက္ဆံုးအပိုင္းကေနစၿပီး ေဖာက္ဖြား ခဲ့ေပမယ့္ ပန္းအျဖစ္ သူပြင့္လန္းလာခ်ိန္မွာေတာ့ သူျဖတ္သန္းရွင္ သန္ခဲ့တဲ့ ညစ္ညမ္းမႈေတြ တစ္ခုမွ မပါရွိေအာင္ အစြမ္းကုန္လွပေအာင္ ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေတာ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ သင္ခန္းစာယူစရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ဟာ ႀကိဳးနီစနစ္ေတြနဲ႔ ဖုတ္ဖုတ္ညက္ညက္ေၾကေနတဲ့ ေရွ႕သြားလူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ ပိတ္ဆိုဟန္႔တားမႈေတြနဲ႔ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ေတြကို မ်ားျပားစြာျဖတ္သန္းေနၾကရပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္ အပ်က္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အစြမ္းကုန္ပြင့္လန္းႏိုင္ေစဖို႔ ေျမၾသဇာေတြျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး သင္ခန္းစာယူ ႏိုင္ၾကမယ္ဆုိရင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးထင္မိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြမွာ ျပည့္၀တဲ့လူမႈပတ္၀န္းက်င္လိုအပ္တယ္လို႔ ခဏခဏေျပာတက္တဲ့ ျမန္မာလူမႈ အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းက ပညာတက္လူတန္းစားေတြလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ေခါင္းစဥ္တပ္ထားၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ လူငယ္ ေတြအေပၚ တန္ဘိုးေလွ်ာ့တြက္ခ်က္မႈေတြကို ေလွ်ာ့ေပါ့ေစခ်င္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြအတြက္ ျပည့္၀တဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ လူ႔မႈပတ္၀န္းက်င္သာ လြယ္လင့္တကူရွိေနမယ္ဆိုရင္ အေခ်ာင္ေန အေခ်ာင္စားစိတ္ ဓာတ္နဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုကိုလည္ပတ္ေအာင္ ေမာင္ႏွင္ေစႏိုင္တဲ့ ေမာင္ႏွင္သူသာသာအဆင့္ရွိတဲ့ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ေတြကိုပဲ ေမြးထုတ္ႏိုင္မွာျဖစ္လို႔ပါပဲ။ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ကိုလိုက္နာ ႐ုပ္လံုးေဖာ္တက္တဲ့ အခုိင္းအေစခံ လူ႔အရင္းအျမစ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္မွာမို႔လို႔ပါပဲ။ အဂၤလိပ္လိုေျပာတက္ရင္ ပညာတက္ျဖစ္ၿပီ လို႔ ယူဆထားတဲ့ ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ေျပာသမွ်လိုက္လုပ္ေပးမယ့္ အခုိင္းအေစခံ ၀န္ထမ္းေတြ ရွားပါးေနတာကို ျဖည့္တင္းဖို႔အတြက္ ဒီလိုအိုင္ဒီယိုလိုဂ်ီေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြကို လစ္ဟေနတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို အေျချပဳၿပီး ပညာတက္ကၽြန္ျဖစ္ေအာင္ အေမွာင္ခ်ေနျခင္းလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးခြင့္ အခြင့္အေရးေတြေပးဖို႔လိုပါတယ္။ လံုးေစပတ္ေစဆရာလုပ္ျပၿပီး လူငယ္ေတြ အလြယ္မလိုက္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ခက္တာက လက္ရွိျမန္မာလူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းထဲမွာကလည္း ကိုယ့္အတၱ၊ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ ယွဥ္တြဲလာရင္ ဘယ္သူကမွ အတၱကို မေလွ်ာ့ေပါ့ေပးၾကတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ ေရးဖို႔အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ သခင္းဘေသာင္းတဲ့ အေတြးအေခၚေလးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးႏွစ္သိမ့္ႀကိဳးစားၾကဖို႔ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ညီအစ္ကိုအခ်င္း တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ဒီစကားေလးက ေတာ့ အားလံုးသိထားၾကၿပီးသားျဖစ္မွာပါ။ “လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေခါင္းေဆာင္ေနၾကတာပဲ… ဘယ္သူရဲ႕ အခုိင္းအေစခံ… အေမာင္းႏွင္ခံမျဖစ္ေစနဲ႔” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးပါ။ ၀ါက်တိုတိုေလးနဲ႔ အဓိပၸါယ္က ေတာ့ အရမ္းကို ရွင္းလင္းပတ္သားလြန္းလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္မွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီအေနနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားေတြကို ဗဟုိျပဳၿပီး ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က မစင္ပတ္၀န္းက်င္ ျဖစ္ေနဦး ကိုယ့္မွာ မစင္နံမစြဲထင္ေအာင္ “ၾကာ” တို႔ရဲ႕ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ သူမ်ားအေမာင္းအႏွင္ခံမျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾက ဖို႔လိုတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုခ်င္ပါတယ္။ အံ့ဘုန္းျမတ္ဆုိတဲ့ ေတာင္စဥ္ေရမရေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနျပန္လို႔ ေတြးခ်င္ လည္းေတြးၾကပါ။ မေၾကနပ္လို႔ သေဘာထားမတိုက္ဆိုင္လို႔ ေမးလ္ပို႔ၿပီးဆဲခ်င္လည္းဆဲၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္းကို ကိုယ္က်င့္တရားကို ဗဟိုျပဳထားတဲ့ လူေတြလို႔ပဲ တန္ဘိုးထားပါတယ္။

အံ့ဘုန္းျမတ္

2008.DEC (29)