ကြၽန္ေတာ္ ဘေလာခ့္ေရးတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္က ေမးဘူးတယ္။ ခင္ဗ်ားဘာလို႔ ဘေလာ့ခ္ေရးတာလဲတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျဖခဲ့တဲ့ စကားလံုးေလးတစ္လံုးရွိတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ႏွံစရာအၿမီးမရွိလို႔ ဘေလာ့ခ္ေရးတယ္ဆိုတာကိုပါ။
ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာသာ နံစရာအၿမီးရွိေနၾကည့္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘေလာ့ခ္မေရးပဲ အၿမီးပဲနံေနမွာ အမွန္ပါ။ အခုေတာ့ အၿမီးမရွိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘေလာ့ခ္ေရးမိတယ္။ ဘေလာ့ခ္ေရးမိတဲ့အခါမွာ။ ကြၽန္ေတာ္ရပ္တည္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ခ်ေရးမိလာတယ္။ ဒါက ကြၽန္ေတာ္ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚမရိုေသတာမဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္လြန္လို႔ျဖစ္လာတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘေလာ့ခ္ေရးလို႔ ဘာအက်ိဳးမွ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ ေပါ့ပ္အင္တာဗ်ဴးတစ္ပုဒ္ေရးရင္ ငါးေထာင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ ေပါ့ပ္အင္တာဗ်ဴး တစ္ပုဒ္ငါးေထာင္တန္ေရးရတာမေပ်ာ္ပါဘူး။ ဘေလာခ့္တစ္ပုဒ္ေရးရင္ ေငြႏွစ္ေထာင္သံုးေထာင္ကုန္တဲ့အရသာကို ပိုၿပီးေပ်ာ္ပိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘေလာ့္ခ္ေတြေရးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဘယ္လုိေျပာရမလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဂရိတ္ပံုျပင္ေတြထဲမွာေတာ့ ျမင္းရိုင္းကိုယဥ္ေက်းေအာင္လုပ္ၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္တိုက္ခဲ့တဲ့ စစ္ပြဲေတြမွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့သူေတြက အက္တာေတြပါ။ အခု ကြၽန္ေတာ္တို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာကေတာ့ ျမင္းရိုင္းေတြကို ယဥ္ေက်းေအာင္လုပ္ၿပီး တုိင္ျပည္အတြက္ စစ္တိုက္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ နည္းပညာဆိုတဲ့ ျမင္းရိုင္းကို ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြလာေအာင္လုပ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံအတြက္ လိုအပ္တဲ့ တုိက္ပြဲေတြကို တိုက္ခိုက္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ တရားေသာစစ္ပြဲဆိုတာအတြက္ျဖစ္ပါတယ္။
Discussion
No comments yet.