ကြၽန္ေတာ္ဒီေန႔ ေရႊတိဂံုဘုရားကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ ေတာင္ဘက္မုဒ္ကေနဘုရားေပၚတက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အသက္ငါးႏွစ္မျပည့္ေသးတဲ့ကေလး ငယ္ေတြက ပလတ္စတိတ္အိတ္ေလးေတြကိုကိုင္ရင္း အိတ္ေလး၀ယ္သြားပါ။ မ၀ယ္သြားရင္လည္း မုန္႔ဖိုးေလးေပးခဲ့ၾကပါလို႔ လိုက္ေခၚၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္လည္း ခံျပင္းေဒါသထြက္မိတယ္။ ဒီကေလးေတြဟာ တကယ္တမ္းမွာဆိုရင္ စာသင္ခန္းထဲမွာ ရွိေနၾကရမယ့္ ကေလးေတြ…ဒါမွမဟုတ္ မိဘရင္ခြင္မွာ လံုၿခံဳစြာနဲ႔ အိပ္ဆက္ေနၾကရမယ့္သူေတြပါ။ အခုေတာ့ သူတို႔မိဘေတြဟာ သူတို႔သားသမီးေတြရဲ႕ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနမႈကို ခက္ေ၀းေ၀း ေလမိုးလံုၿခံဳတဲ့ေနရာေတြကေန ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတယ္။ ေျခေထာက္မရွိတဲ့ မိဘက မရွိဘူး။ လက္မရွိတဲ့ မိဘက မရွိဘူး။ သူတို႔ေတြအားလံုးဟာ လြယ္လြယ္ရတဲ့နည္းလမ္းကို အသံုးျပဳၿပီး ေငြေၾကးရွာေဖြေနၾကတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အရွက္သိကၡာကင္းမဲ့စြာနဲ႔ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရတဲ့ဘ၀ကို ခံုမင္သြားတာမ်ိဳးလား။ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွဆက္ၿပီး မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ကို တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတဲ့ ကေလးကို ကြၽန္ေတာ့္အိတ္ထဲက ငါဆယ္တန္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ရာတန္အေၾကြတစ္ခ်ိဳ႕ ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ေပးလိုက္တဲ့ ေငြေၾကးအနည္းငယ္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ သူတို႔ေတြရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားေတြနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေရးရာေတြ ပ်က္ျပားသြားေစႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အေတြး ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကို၀င္လာခဲ့တယ္။ ကဲေတာ္ၿပီ မေပးေတာ့ဘူးလို႔ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ကိုခ်ၿပီး အဲ့ဒီကေလးကို ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့လို႔တစ္ခြန္းေျပာလိုက္တယ္။ ကေလးက ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတယ္။ ဆက္လိုက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာကို အတည္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ထားၿပီး ေစ့ေစ့တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူကို ခ်ိဳးႏိႈမ္တဲ့အၾကည့္မ်ိဳး ဆိုတာထက္ သူေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရတဲ့ဘ၀ ေက်ာ္လြန္သြားေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ၾကည့္လိုက္တဲ့ အၾကည့္တစ္ခ်က္ပါ။ အဲ့ဒီကေလးငယ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေသျခာေစ့ေစ့ျပန္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့စကားေလးတစ္ခြန္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ “ကပ္ေစးနည္းႀကီး။ ပိုက္ဆံေလးငါးဆယ္ေတာင္မေပးႏိုင္တဲ့ မသာႀကီး” ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွ ထြက္ေျပးသြားပါေတာ့တယ္။
(24-8-2008)
Discussion
No comments yet.